Waarom?

Ik ben geen grote fietser. Even naar de tennisclub of de bakker. Om echt op de fiets te klimmen moet ik een doel hebben, een tocht maken die me niet weer 's avonds gewoon thuis brengt.
Al jaren is dus 'Op de fiets naar Santiago' een grote uitdaging op de achtergrond, metaforisch voor nog een keer iets geks doen als ik er de tijd voor zou hebben. Dus toen ik per 1 januari 2004 met prepensioen ging moest het er wel van komen, ik had geen excuus meer, ik kreeg er de tijd voor. Niet meteen, ik had eerst nog van alles te doen. Nog steeds trouwens, maar dat terzijde.

"Wanneer ga je?" vroeg iedereen. En ik, in een onbewaakt moment ergens in de zomer van 2004: "Op 16 april 2005 vertrek ik". Dan is het niet te warm en kunnen we nog gewoon zomervakantie houden daarna. En uit zekerheid koos ik een datum nog ver weg, want ik zou nog wel veel moeten doen aan voorbereiding. Trainen en zo.

Maar de tijd gaat door, 16 april kwam steeds dichterbij. Dus vanaf najaar 2004 begonnen met de voorbereiding, mentaal en praktisch. Websites van voorgangers gelezen, spullen gekocht, ook via internet. Cursus fietsreparatie gevolgd. Op alle manieren toegegroeid naar het vertrek op 16 april. Alleen van trainen is niets gekomen. Zadelpijn krijg je toch, dus waarom daar ook nog eens vooraf aan gaan zitten lijden?