Na de tocht |
| Banden Ga je zo lang weg dan bevestigt de thuiskomst weer de banden met vrouw, kinderen, kleinkinderen en familie. Alleen al daarvoor zou je de tocht moeten maken. |
| Alleen Ik heb de tocht in mijn eentje gemaakt en dat is me zeer goed bevallen. Niet altijd, niet continu. Je hebt best je eenzame momenten. Maar het leuke van alleen reizen is dat je makkelijk contacten krijgt. Juist doordat je alleen bent spreken mensen je snel aan en vinden ze het ook logisch dat je hen aanspreekt. En dan kunnen zulke gesprekken in een halfuurtje al ongekende dieptes in gaan. En heb je een keer geen zin in contact, omdat je te moe bent, dan hoef je ook niet te praten. Maar ik heb veel fantastische ontmoetingen gehad die ik anders zeker niet had meegemaakt. Ook kun je precies stoppen als jij moe bent, koffie drinken of lunchen als jij eraan toe bent. Zonder het eeuwige overleg als je met anderen reist: "Zullen we .....". |
| Improvisatie Op zo'n tocht loopt er veel mis, althans anders dan je had gedacht of gepland. De camping is dicht, de boot is net vertrokken, de jeugdherberg nog niet open, het enige winkeltje in het dorp is dicht, je spoelt van de weg in stortbuien, je hebt altijd tegenwind. Dat soort dingen. Je bent dus steeds aan het improviseren, je neemt dus voortdurend beslissingen. Die goed of slecht kunnen uitvallen. En dan blijkt er weer een voordeel van alleen reizen: je kunt alleen jezelf de schuld geven. Dus alleen ruzie krijgen met jezelf en daar stop je gauw mee. En mijn vader zei altijd al als hem iets overkwam: "Je weet maar nooit waar iets goed voor is". En zo is het. Accepteer maar hoe het gaat. |
| Fysiek en Moraal Tot in midden Frankrijk twijfelde ik of ik het wel zou halen. Dat Jiska en Detmer helemaal naar me toe kwamen in zuid België om een dagje mee te rijden gaf een broodnodige oppepper aan mijn moraal. Die was diep gezonken tijdens dagenlang fietsen in regen en kou. En daarna kwamen de eindeloze heuvels in noord Frankrijk. Steeds maar weer naar boven werken in een van de kleinste versnellingen en dan weer naar beneden werken tegen de harde storm in. Het tweede keerpunt kwam toen ik in Royan de zee weer zag. Wat een uitzicht weer na al die uitzichtloze heuvels. En dat heerlijke fietsen langs die eindeloze rechte perfecte fietspaden in Les Landes. Mijn conditie was goed, de 'training on the job' begon zijn vruchten af te werpen. Toen wist het zeker: Santiago, here I come. En de bekroning was natuurlijk in Santiago, de aankomst op het plein. En dan de apotheose toen ik, morsige Pelegrino, de 5-sterren Parador in stapte en een livreier mijn stoffige fietstassen overnam. Bedacht en geregeld door Jeannine en Frodo. Wat een heerlijke decadentie na die soms middeleeuwse refugio's! |
| Ikzelf Er zijn twee soorten mensen: proces gericht of product gericht. En op deze tocht werd weer bevestigd wat ik al wist: Ik ga voor het product. Ik moest in Santiago komen. Zou ik proces gericht zijn dan was ik onderweg gestopt, alleen al door het weer was het proces vaak beroerd. Maar het doel telde, dat hield me gaande, fietsend en lopend. En verder zie je veel bevestigd van je zelf. Doorzettingsvermogen, communicatief, zelfstandig. En: de kleine dingen maken het grote geluk. Een voorbijganger die zijn duim opsteekt. Een bakkersvrouw in Royan die een extra plakje ham doet op het broodje voor de duidelijk vermoeide pelgrim. Merci madame! |
| Nu Het voltooien van de tocht heeft me veel voldoening gegeven. Acht kilo afgevallen, een uitstekende conditie opgebouwd. En ontzettend veel stof om nog jarenlang te vertellen, misschien tot wanhoop van mijn omgeving. Ik heb geen weet van religieuze of spirituele ervaringen. Die laat ik graag aan anderen over. Maar wel is deze tocht iets zeer bijzonders in mijn leven, een unieke ervaring. Mijn leven vóór de tocht, mijn leven na de tocht. Tijdens de tocht riep ik: "Dit doe ik nooit weer". En : "Een goed idee, tien jaar te laat uitgevoerd", als ik weer eens klunend naast mijn fiets een helling nam. En toch kijk ik er nu, 2007, met heimwee op terug, ondanks alle geleden ontberingen. Maar het zal er niet meer van komen denk ik, een tweede keer. Daarvoor heb ik teveel leuke andere dingen in mijn 'leven na Santiago'. |